باور كرده ايم كه ول معطليم

مرور وبلاگ ها و سايت هاي ضد انقلاب از سرخوردگي شديد اين طيف نسبت به سرانجام فتنه سبز حكايت مي كند.
سايت ضدانقلابي ايرانيان لابي ضمن مقايسه تحركات ضد انقلاب در سال گذشته و بي رمقي آنها طي چند ماه اخير نوشت: 2 ماه پيش كه براي اعتراض به حضور احمدي نژاد به نيويورك رفته بوديم، متاسفانه از سبزپوشان سال گذشته خبري نبود، آن هزاران نفري كه در حمايت از تظاهركنندگان داخل كشور سر از پا نمي شناختند، افسوس آن شور و هيجان خيلي زود فروكش كرد. چرا؟ شايد پاسخ آنرا بتوان در مقايسه حرفهاي امسال اكبر گنجي با آنچه سال گذشته مي گفت پيدا كرد. او در هفته هاي اخير با سخنراني و مقالات متعددي كه نوشته، به چالشي جدي براي كليد داران حرم جنبش سبز تبديل گشته است. وي كه چند روز پيش پيروزي موسوي در انتخابات سال گذشته را زير علامت سوال برده بود اكنون در مقاله جديد خود يك گام جلوتر رفته و با رد رهبري موسوي و كروبي مي گويد كه اصلا چيزي به نام جنبش سبز وجود خارجي ندارد.
نويسنده اين سايت مي افزايد: اظهارات امروز گنجي را با نوشته ها و سخنراني هايش در سال گذشته مقايسه كنيد. آن زمان كه بهمراه سروش، كديور، مهاجراني و عبدالعلي بازرگان (هنوز نمي دانم كه ايشان چرا وارد اين داستان شد) اعلاميه صادر كرد و خواسته هاي حداقل جنبش سبز را به اطلاع رساند و مهاجراني جمع پنج نفره شان را اتاق فكري جنبش سبز معرفي كرد. زماني كه اكبر گنجي به طرفداري از جنبش سبز به مخالفت با محسن مخملباف برخاست زيرا وي جرئت كرده و از تحريم هاي بين المللي عليه جمهوري اسلامي دفاع نموده بود.
گنجي سال گذشته دغدغه و نگراني اصلي اش اين بود كه مبادا «غيرخودي ها» خودشان را جلو انداخته و جنبش را صاحب شوند. آوردن پرچم به تظاهرات ممنوع بود و دباشي كه در كنار گنجي در اعتصاب غذاي نيويورك سخن مي گفت به هموطنان هشدار داد كه از ورود نامحرمان به حريم جنبش سبز جلوگيري كنند.
اما آن دوران گذشت و به همراه آن، توهم درباره سقوط دولت احمدي نژاد و پيروزي سبزپوشان نيز از بين رفت. منظورم آن يك سالي است كه ما تبعيديان قديمي به فسيل هاي سياسي تشبيه مي شديم كه بايد راه و روش مبارزه را از دوستان اصلاح طلب حكومتي بياموزيم. اما ما بخيل نبوديم و هنوز هم آرزو مي كنيم كه دوستان هر چه زودتر جاي رژيم را بگيرند.
اين نويسنده ضد انقلاب تصريح كرده است: به نظرم حباب هاي توهم درباره جنبش سبز تركيده است چون مبارزه با رژيم حساب و كتاب جدي تر و فراتر از موسوي و كروبي بايد داشته باشد. دوستان اصلاح طلب تازه از راه رسيده اند و بايد كلاهشان را بالاتر بگذارند.
در همين حال نويسنده وبلاگ سرزمين سبز هم از انفعال شديد موسوي انتقاد كرده و خطاب به او نوشته است: راستش الان يك ماه است كه ديگر از شما مصاحبه و مطلب درخور توجه نديده ايم. آخرين بار هم كه حدود 2 هفته پيش با كروبي عزيز ديدار داشتيد، خيلي كوتاه و سربسته انتقاد كرديد كه درباره ميكروب سياسي بود من با اين نظر موافقم كه شما حق داريد از حق سكوت استفاده كنيد و مثلا راجع به مسايل سالهاي اول انقلاب چيزي نگوييد. با اين نظر هم موافقم كه امثال نسرين ستوده آزاده دارند نقش رهبري جنبش سبز را در حال حاضر ايفا مي كنند. حركت آغاز شد و با بيانيه هاي تاريخي و ايستادگي شما بر حق ملت تداوم يافت.
ولي مهندس، از وقتي كه گفتيد تنها راه مبارزه حضور در خيابان و هزينه گزاف خيابان آمدن نيست، ما را نيز مجاب كرد كه دنبال راه ديگري بايد بود.
اما اين روزها كمتر سخن مي گوييد. بيانيه كه جاي خود، چرا ديگر مصاحبه نمي كنيد؟ چرا به ديدار خانواده ها نمي رويد؟ غير از ديدار با دكتر شكوري راد، مدتهاست كه خانم رهنورد را تنها مي بينيم در تداوم اين كار بزرگ، چرا سكوت را پيشه كرديد؟
اين اعتراض به موسوي در حالي است كه بنا بر اخبار موثق اغلب خانواده هاي افراد بازداشتي برخوردهاي تند و اعتراض آميزي با وي و كروبي و رهنورد داشته و ضمن اينكه آنها را مسببان اصلي ماجرا معرفي كرده اند، خواستار آن شده اند كه بر گرفتاريهايشان اضافه نكنند.