صفار هرندي راه هاي جهاني شدن سينماي ايران را عنوان كرد

وزير سابق فرهنگ و ارشاد اسلامي معتقد است سينماي ايران زماني جهاني مي شود كه به ميان مردم جوامع مختلف راه يابد، نه جشنواره هاي آن ها.
محمد حسين صفارهرندي در گفت وگويي با نشريه سينما رسانه توضيح داد: من در اكران جهاني تصور مي كنم پيش از آنكه آثار محتوايي فيلم را مدنظر قرار دهيم بايد به شبكه حرفه اي كه مي خواهد اين كار را انجام دهد بينديشيم. يعني اين طور نيست كه بگوييم اگر فيلم ما به اكران هاي جهاني راه پيدا نمي كند اين است كه در قواره آنجا نيست، بلكه آنجا يك ساز و كاري وجود دارد كه ما از آن دوريم و ارتباط نداريم. حالا يك زماني صحبت بود كه سرمايه گذاري كنيم براي اين كه خودمان را در آن شبكه وارد كنيم و همانند سهمي كه دربعضي محيط هاي بين المللي اقتصادي داريم به نوعي در اين عرصه هم تأثير بگذاريم.
وي ادامه داد: قاعدتا گوش و چشم براي شنيدن و ديدن چيزهايي كه ما منشأ آن هستيم خيلي آماده است. يعني دنيا خيلي دلش مي خواهد ما را به روايت خودمان بشنود و ببيند. البته بگذريم از كساني كه به نام ايران گاهي وقت ها اثري را خلق مي كنند كه وقتي آن طرف مي رود، آنها باورشان نمي شود و با تعجب سؤال مي كنند: «اينها ايراني بودند؟ اينها كه روايت خود ماست از ايران. ما دلمان مي خواهد حرف ايران را به روايت خود ايران بشنويم.» بعضي ها وكيل مدافع همان روايت بيروني هستند و لذا شايد خيلي كسي انگيزه نداشته باشد كه چيزي را كه از ايران آمده باشد با اين نگاه ببيند. اما اگر بدانند كه ما همان روايت و قرائت خالص خودمان است، كنجكاوي هاي بسياري آنها را به سمت آثار ما مي كشاند. چرا بعد از ماجراي 11 سپتامبر مي خواهند بدانند قرآن و اسلام چه مي گويند؟ همين روح كاوشگر را براي جمهوري اسلامي دارند. و متأسفانه هنر ما هنوز روايت كننده همان چيزي كه تئوري پردازان انقلاب ما يا سياست مداران وفادار به اين نهضت و نظام مي گويند، نيست. در واقع حرف هاي آنها هيچ وقت برگردان درستي در كار هنرمند ما نداشته است، لذا ما جهاني نشديم.
صفار هرندي درباره راهكار رفع اين مشكل اظهار داشت: راه جهاني شدن ما اين است كه اول ملي بشويم، اول بايد خودمان را درست بشناسيم و شناسنامه دار شويم. اين شناسنامه در دنيا وارد مي شود و كار خودش را انجام مي دهد.
وي تصريح كرد: بدبختي گذشته ما اين بوده كه فكر كرديم جهاني شدن سر از جشنواره درآوردن است. در حالي كه ما جهاني مي شويم زماني كه برويم در مردم و ديده شويم، يعني سينماهاي آنجا و نه جشنواره هاي آنها كه محل تجمع يك عده افراد خاص كه ممكن است با جامعه خودشان اصلا نسبتي نداشته باشند- ما را نشان دهند. جماعت روشنفكري كه افتخار مي كنند بگويند ما با مردم كاري نداريم. يك هنرمند هنرهاي تجسمي يك بار روبه روي من گفت: «كاري كه من توليد مي كنم، خريدارش متمولين و ثروتمندان هستند، من به توده مردم كاري ندارم.» يعني اصلا به سفارش اغنيا كار مي كرد و با افتخار هم مي گفت. حالا يك چنين هنرمندي معمولا پاتوقشان جشنواره مي شود. اما هنرمند ما اگر مي خواهد جهاني و ديده شود بايد ببيند اثرش در توده مردم چگونه است.