تقلب اپوزیسیون از روی دست هم

پرگويي و بلوف زني محافل ضدانقلاب داخلي و خارجي، به مجادلات تازه اي در ميان محافل اپوزيسيون دامن زده است.
به گزارش کیهان، راديو زمانه در گزارشي به قلم يكي از اعضاي اپوزيسيون خارج نشين به ميتينگ هاي كم رونق اپوزيسيون در برخي كشورهاي اروپايي و آمريكا پرداخت كه به بهانه 16 آذر مذاكره شده بود. سايت «زمانه» مي نويسد: اين روزها در برخي شهرهاي اروپا و آمريكا جلسات سخنراني در سالگرد 16 آذر برگزار شد. آنچه در حركت هاي اخير خارج كشور شاهد بوده ايم اين بوده كه بيشتر سعي شده سخنرانان در ميان فعالان قديمي خارج از كشور و نسل جديد مهاجران انتخاب شود. اين به خودي خود بد نيست. مشكل وقتي پيش مي آيد كه پاي صحبت هاي 30 ساله همفكران خودت مي نشيني كه با جابه جا كردن بعضي از جملات و عوض كردن اسامي، سخنان تكراري خود را به ظن خود «آپ ديت» كرده اند و به اسم حرفي نو عرضه مي كنند. حرف من مسلماً اين نيست كه دوستان تازه وارد به صرف تازه وارد بودن خود حرف تازه اي هم داشته باشند، سؤال اصلي اين است كه اين سخنراني ها، آكسيون ها و همايش ها چه هدفي را دنبال مي كنند؟ اگر به سخنان نسل اول مهاجران بپردازيم، به راستي دليل سخنراني اين دوستان را نمي فهميم. چرا كه سي سال همچنان اين روال را ادامه داده و با سخنراني هاي خود به جز جلب توجه شخصي- كه بعضي به آن نياز دارند- هيچ مسئله اي حل نشده است.
نويسنده گزارش خاطرنشان مي كند: تحليل هاي ارائه شده در اين جلسات در عمل، دست دوم است و مشقي كه از روي دست همديگر مي نويسند، عمدتاً كارآيي خاصي ندارد و تأثيرگذار نيستند؛ روشنگرانه نيستند. هيچ جنبشي در بود يا نبود اين سخنراني ها چيزي به دست نياورده يا از دست نداده، پس ادامه اين آكسيون ها به اين شكل چه فايده اي دارد؟ سخنرانان در دوره جديد عمدتاً همان سخنرانان اپوزيسيون 30 سال گذشته بوده اند و هر شهري در هر كشوري كساني را دارد كه شيفته تريبون هستند و احتمالاً در هر جلسه در نهايت براي حدود 50 نفر سخنراني مي كنند. اين سخنرانان چه مي گويند كه در طول اين سي سال نگفته اند و اين شنوندگان چه خواهند شنيد كه تاكنون نشنيده اند؟ نتيجه اين سخنراني چيست كه تاكنون مطرح نشده است؟
اين اپوزيسيون سرخورده اضافه مي كند: تجربه من به عنوان يك فعال اجتماعي در طول ساليان اين است كه شركت كنندگان ثابت و قديمي اين گونه مراسم، به روال هميشه در اين برنامه ها هم شركت مي كنند و حرف هايي را كه هميشه شنيده اند و گفته اند، و اين چرخ كماكان بر روال هميشگي اش مي چرخد. اما آيا واقعاً هدف اين است؟ آيا هدف رفتن همان راهي است كه سي سال رفته ايم؟ يا شايد هدف اين است كه يك بعدازظهر جمعه مان را دور هم باشيم؟ اپوزيسيون خارج از كشور بيش از 25 سال است كه چنين جلسات سخنراني را ترتيب داده است.
نويسنده راديو زمانه نهايتاً تأكيد كرد: گذاشتن آكسيون براي خالي نبودن عريضه، اثرات غيرقابل جبراني بر اپوزيسيون خارج كشور گذاشته كه نتيجه آن همين است كه امروز شاهد آن هستيم. همين عمل هاي بي اثر منجر به تبديل اپوزيسيون خارج از كشور به چيزي شد كه يادآور آن ترانه غم انگيز قديمي است: «تو فقط هستي كه باشي، تو نه مرگي نه تلاشي». اين جلسات سي سال است كه برگزار شده اند و باور كنيد سي سال ديگر هم مي توانند برگزار شوند.
در همين حال «آرش-ب» از روزنامه نگاران زنجيره اي كه از فراريان نسبتاً خارج نشين محسوب مي شود، در نوشته مشابهي به بي عرضگي اپوزيسيون داخلي و اصلاح طلبان و نفاق جديد پرداخت. وي در سايت ضد انقلابي «روزنت» نوشت: اصلاح طلبان همان روزهايي كه مست فتح سنگر به سنگر كرسي هاي قدرت بودند و در تقسيم غنايم، جام مي را خود در دست مي گرفتند و خون دل را نصيب دفتر تحكيم كردند، به دانشجويان به عنوان سوخت موتور اصلاحات نگاه مي كردند و شيوه چشم آنان از ابتدا فريب جنگ داشت. با اين همه دانشجويان تحكيم، متهم رديف اول شكست اصلاحات شدند.
روزنت مي افزايد: قصد طعن به اصلاح طلبان نيست اما پس از حوادث عاشوراي سال گذشته، خيلي ها از ابتكار در روش هاي مبارزه سخن راندند و از ابتكارات جديد گفتند. اما هر چه بيشتر درباره اين روش ها و ابتكارات بجويي، كمتر مي يابي. براي بعضي ها، روش هاي نوين مبارزه خلاصه شده است در فعاليت هايي كه در شبكه هاي اجتماعي چون بالاترين و فيس بوك و توييتر و... انجام مي دهند، برخي ديگر نيز تصور دارند كه در ذهن داشتن آنچه كه سال گذشته رخ داده است، خود بزرگ ترين مبارزات است. كسي هم در اين ميان نپرسيد پس چه شد شيوه هاي جديد و كجاست شبكه هاي اجتماعي كه قرار بود خانه به خانه، محله به محله، شهر به شهر و... گسترش يابد.