راديكاليسم فرانسوي فاز سوم كارشكني در مذاكرات ايران و 1+5

پس از انگليس و آمريكا، اكنون نوبت به فرانسه رسيده كه عدم جديت 1+5 براي ورود به مذاكرات صادقانه با ايران را آشكار كند.
به گزارش سايت ايران هسته اي، با وجود گذشت حدود دو هفته از مذاكرات ژنو، كشورهاي عضو گروه 1+5 نه فقط دستور كار توافق شده در اين مذاكرات را بايكوت كرده اند، بلكه تلاش مي كنند با طرح مسائلي كه كاملاً خلاف توافق ژنو 3 است، فضاي مذاكرات استانبول را پيشاپيش تحريف كنند.
در آخرين مورد سخنگوي وزارت امور خارجه فرانسه گفته كه دولت نيكلا ساركوزي در مذاكرات استانبول، 3 توقع از ايران دارد: 1- در خصوص اهداف برنامه هسته اي خود تضمين بدهد 2- همكاري واقعي بين ايران و آژانس وجود داشته باشد و 3- ايران خود را با تعهدات بين المللي اش از جمله قطعنامه هاي شوراي امنيت وفق بدهد.
اين در حالي است كه آنچه ايران و 1+5 در ژنو درباره آن توافق كردند و دستور كار مذاكرات استانبول خواهد بود، صرفاً «گفت و گو براي يافتن نقاط مشترك همكاري» بوده است.
فرانسه سومين كشور عضو گروه 1+5 است كه تلاش مي كند با بي اعتنايي كامل به توافقات نشست ژنو 3 مواضع خود را به طور يك جانبه مطرح كند.
اول از همه كاترين اشتون بود كه به فاصله چند ساعت پس از مذاكرات، تحت فشار رابرت كوپر معاون خود، از درج توافق انجام شده در بيانيه گروه 1+5 خودداري كرد و سعيد جليلي رئيس هيئت مذاكره كننده ايراني پس از مواجهه با اين برخورد اشتون، در كنفرانس مطبوعاتي كه در هتل محل اقامتش تشكيل شد به صراحت گفت كه اگر مواضع خانم اشتون در فاصله اي كه او از محل مذاكرات تا هتل مي آمده تغيير كرده باشد، آن وقت «ديوار بلندي از بي اعتمادي» بوجود خواهد آمد.
پس از اشتون نوبت به آمريكايي ها رسيد و گري سيمور مشاور باراك اوباما در امور خلع سلاح در خبري كه هفته گذشته منابع آمريكايي به نقل از او منتشر كردند تأكيد كرده بود كه عقيده دارد چون پيشرفتي در مذاكرات رخ نداده، آمريكا بايد تحريم هايي جديد عليه ايران وضع كند.
از بين كشورهاي عضو 1+5 چين سكوت كرده، آلماني ها هم به اظهارنظرهايي كلي بسنده كرده اند و تنها روسيه بوده كه تاييد كرده «گفت وگو براي همكاري» توافق ايران با 1+5 در ژنو بوده است. خبرگزاري روسي ايتارتاس روز جمعه 20 آذر 1389 (11دسامبر) از نيويورك گزارش داد كه كنستانتين دولگوف، معاون نماينده دائم روسيه در سازمان ملل در نشست روز جمعه شوراي امنيت گفته است: «در نشست ژنو، گام هايي كه براي توسعه گفت وگو با هدف همكاري و يافتن رويكردهاي مشترك ضروري است مشخص شده اند.»
با اين وجود روشن است كه تا به حال تندترين مواضع از آن فرانسوي ها بوده است. ديپلمات هاي مرتبط با مذاكرات در تهران به «ايران هسته اي» گفتند درون مذاكرات هم ژاك اوديبر نماينده فرانسه از همه تندتر حرف زده است.
كارشناسان علتهاي مختلفي براي اين رفتار غيرمتعادل فرانسه ذكر مي كنند، علت اول مي تواند اين باشد كه فرانسه مايل است همواره يك قدم جلوتر از آمريكا حركت كند و نوعي هويت اروپايي را براي خود حفظ نمايد.
در مواردي اين حفظ هويت اروپايي مستلزم تندروي و در مواردي هم مستلزم نرمش بوده و هر دو رفتار در طول تاريخ مذاكرات هسته اي از فرانسه مشاهده شده است.
علت دوم اين است كه فرانسوي ها به دليل اينكه ايران آنها را از مذاكرات وين حذف كرد، نوعي احساس خصومت شخصي و در نتيجه آن حس انتقام جويي پيدا كرده اند.
علت سوم از ديد برخي كارشناسان اين است كه لابي اسرائيل در فرانسه بسيار قوي است و برخلاف آمريكا هيچ نيروي تعديل كننده اي هم در مقابل آن وجود ندارد و نهايتاً علت چهارم به راهبرد سنتي فرانسوي ها درباره مسائل مرتبط با اشاعه مربوط مي شود كه همواره بر ضرورت حذف غني سازي در ايران و ترس از احتمال معامله آمريكا در اين مورد مبتني بوده است.
با اين حال مقام هاي مرتبط با موضوع در تهران مي گويند اگر سير اظهارنظرهاي غربي ها به همين شكل ادامه پيدا كند، اميدي به نشست استانبول نيست.