خودشيفته هاي از خودراضي

در افسانه هاي يونان آمده است كه نارسيسوس مرد زيبايي بود كه بسيار مورد توجه بود، اما او نسبت به همه بي تفاوت بود و سبب اندوه آنان مي شد.
يك روز هنگامي كه نارسيسوس خم شده بود تا يك جرعه آب از بركه بنوشد، عكس خود را در آب ديد و عاشق آن شد. در اين لحظه بود كه دريافت ديگران همان احساسي را كه اينك او نسبت به خود يافته، به او داشته اند. او نمي توانست نگاه از تصوير خود در آب برگيرد، دچار غم عشق به خود شد و در كنار بركه از اين اندوه جان داد!
شما احساس خوشايندي نسبت به خودتان داريد و اين چيز خوبي است. تحقيقات گوياي اين مطلب هستند كه همه انسانها نزد خودشان تصور مي كنند كه بهتر از سايرين هستند و احساس مي كنند كه قابل اطمينان تر، باهوش تر، مهربان تر، و سخت كوشترند. اما اين احساس در برخي افراد كه روانشناسان به آنان لقب خود شيفته داده اند تبديل به نوعي خودبيني و خودپسندي شده است.
همه ما شيفته خودمان هستيم!
خودشيفتگي براي توصيف كساني به كار مي رود كه بيشتر به خودشان توجه مي كنند تا ديگران. بيماران خود شيفته با احساس عميق «اهميت خود، خود بزرگي بيني و نوعي بي نظير بودن» مشخص مي شوند. اين افراد خود را آدمهاي خاصي مي پندارند و انتظار دارند بطور خاصي نيز با آنها رفتار شود.
سيدجواد آرامي روانشناس در گفت وگو با شبكه ايران در مورد اين اختلال شخصيتي مي گويد: خودشيفتگي خصوصيتي است كه در هر انساني وجود دارد چرا كه اگر كسي خودش را دوست نداشته باشد نمي تواند ديگران را هم دوست داشته باشد و با آنها ارتباط برقرار كند.
او ادامه مي دهد: جالب است بدانيد اين خصوصيت در دوران نوزادي باعث مي شود تا نوزاد بوسيله آن نيازهايش را از طريق اطرافيانش تأمين كند، خودشيفتگي خصوصيتي است كه بالاترين ميزان آن در دوران نوزادي زندگي انسان به چشم مي خورد، چرا كه اگر نوزاد نتواند توجه و حمايت ديگران را به خود جلب كند از بين مي رود.
آرامي در توضيح گفته هاي خود مي افزايد: اين خصوصيت در مراحل بعدي رشد انسان نيز مورد توجه است چرا كه اگر فرد براي خود عزت نفس قايل نشود تحت تأثير نفوذ و استعمار ديگران قرار مي گيرد.
او در ادامه به توصيف ويژگي هاي يك شخص خودشيفته مي پردازد و مي گويد: خودشيفتگي زماني به عنوان يك اختلال به شمار مي رود كه فرد به دليل دارا بودن يك ويژگي خاص كه او را از ديگران متمايز مي كند، و خود را در جايگاه برتري نسبت به ديگران ببيند يا به ديگران فخر بفروشد. حتي در مواردي فرد بدون دارا بودن چنين ويژگي هايي خود را از ديگران برتر مي بيند.
آرامي در توضيح گفته هاي خود مي افزايد: معمولاً اين دسته از افراد انتظار دارند كه رفتار ديگران با آنها متفاوت باشد و حتي بالاترين امتيازات را در جامعه دريافت كنند، اين افراد اگر به خواسته خود دست نيابند معمولاً از ديگران فاصله مي گيرند يا در برخي موارد ديگران را مورد تمسخر قرار مي دهند.
او معتقد است: اين دسته از افراد معمولاً روابط اجتماعي عميقي با ديگران ندارند، مانند برخي هنرپيشه ها و افراد مشهور؛ آنها روابط اجتماعي گسترده اي دارند اما در واقع از اختلال افسردگي رنج مي برند.
وي در ادامه بين افراد خودشيفته و خود بزرگ بين تمايز قايل مي شود و مي گويد: ممكن است افراد خودشيفته داراي اختلال خودبزرگ بيني هم باشند اما فردي كه دچار اختلال خودبزرگ بيني است لزوماً در دسته افراد خودشيفته قرار نمي گيرد.
او در مورد روش درمان اين دسته افراد مي گويد: معمولاً افرادي كه اختلال رواني دارند تا زماني كه ارتباطشان با دنياي اطراف و واقعيت قطع نشده باشد، قادر به درك بيماري خود هستند اما در افرادي كه قادر به تشخيص اختلال شخصيت خود نيستند، اطرافيان بايد اين گونه افراد را به درمان سوق دهند.
خودشيفتگي
و كسب تأييد ديگران
در دنياي واقعي افراد خود شيفته به شدت نيازمند كسب تأييد و اعتبار از سوي ديگران هستند. «روي باميستر» روانشناس اجتماعي و استاد دانشگاه تالاهاسي فلوريدا مي گويد: «از نظر اين افراد زياد مهم نيست كه دوست داشتني باشند، چيزي كه اهميت دارد اين است كه تحسين شوند.»
چرا برخي افراد
خودشيفته مي شوند
به درستي مشخص نيست كه چه اتفاقي مي افتد كه يك نفر تبديل به فردي خود شيفته مي شود. بنابر توافق اكثريت كارشناسان عوامل وراثتي نقش برجسته اي را در اين زمينه بازي مي كنند. همچنين والدين افراطي كه بيش از اندازه كودكان خود را تشويق مي كنند نيز ممكن است در آينده موجبات خودشيفتگي فرزندانشان را فراهم آورند.
آمار و ارقام حاكي از اين مطلب است كه درصد مردان خودشيفته به مراتب بيشتر از زناني است كه دچار اين اختلال شخصيتي مي شوند.افراد خود شيفته معمولاً در زمره بيماراني قرار مي گيرند كه مداواي آنها دشوار است. مشكل اساسي اين افراد آن است كه احساس مي كنند برخي از افراد آنچنان كه شايسته شان است با آنها رفتار نمي كنند.