مرد شماره يك از كانال ماهي گذشت

در طول عمليات كربلاي پنج، براي سركشي نيروها و كانال ماهي رفته بودم. خدا شاهد است ما از توي كانال تكان نمي توانستيم بخوريم، آن قدر آتش سنگين بود كه تصورش غيرممكن است. چنانچه آنتن بي سيم يك ذره از لبه كانال بالا مي زد، حداقل سي تانك همزمان شليك مي كرد.
در آن جا هر كس كنار بود زخمي شد. در آن وضعيت ناگهان فردي روي دژ توجه ام را جلب كرد. خوب كه چشمانم را باز كردم شناختمش، «طياري» با سر باندپيچي شده آن جا ايستاده بود. فكر كردم نكند موجي شده باشد. انسان عاقل جرأت آن كار را نداشت. او را به حرف گرفتم تا عقل و هوشش را آزمايش كنم. ببينم سرجايش هست يا نه؟ عجب شجاعتي داشت. اصلا اعتنا به تيرهاي دشمن نمي كرد. مثل باران از خط عراق تير مي آمد. ترسيدم طوريش بشود. دستش را گرفتم و او را به درون كانال كشاندم. كمي با او حرف زدم و توجيهش كردم كه دست از آن كارهاي خطرناك بردارد. همان جا، گروهاني را به او دادم تا به طرف نيروهاي عراقي حركت كند و ادامه عمليات را دنبال كند. بدون درنگ نيروها را از داخل كانال، به سوي عراقي ها حركت داد. نيروها از كنار دژ حركت مي كردند، اما خودش از روي دژ مي رفت.
طياري، آن كارها را مي كرد تا ترس را از وجود نيروها دور كند. آن ها را براي نبردي قهرمانانه آماده سازد. در آن جا جنگ عجيبي در گرفت. تا آن زمان جنگ جانانه آن طور نديده بودم. هيچ وقت توي جنگ، فرماندهي با تهور و شجاعت طياري واقعاً نديده بودم. من در آن جا نديدم اين آدم در مقابل دشمن نيم خيز برود و اعتنايي به گلوله دشمن بكند. او به سوي گلوله مي دويد نه پشت به گلوله...
در همان عمليات كربلاي پنج حاج مهدي طياري ناجي عمليات، در محدوده لشكر ثارالله بود. عملكرد او بعد از غواص ها، در گرفتن سر پل، كه تأثير بسيار عميقي در سرنوشت كل عمليات داشت، تعيين كننده بود. مي توان او و حاج يونس را مردان شماره يك كربلاي پنج ناميد. كربلاي پنج، وضع بسيار سخت و نااميد كننده داشت. عمليات كربلاي چهار با شكست مواجه شده بود. شرايط روحي بدي به وجود آمده بود. بخشي از منطقه را انبوهي از ميدان مين پر كرده بود و بخش ديگر از گل و شل كه قابل عبور نبود.
خط اول را سه گردان غواص گرفته بودند. اولين گردان عمل كننده بعد از غواص ها گردان حاج مهدي بود. آن ها مي بايست از يك جنگل پانصد متري سيم خاردار، عبور مي كردند. كار بزرگي بود.
حاج مهدي از ابتداي عمليات، طوري در بي سيم صحبت مي كرد كه انگار نه انگار در خط مقدم، ميان آتش و خون قرار گرفته است. گويي در خيابان هاي جيرفت مشغول حرف زدن و شوخي كردن است. ذره اي ترس و نگراني در وجودش درك نمي شد. چنان سرعتي در پيشروي داشت كه تصورش براي انسان دشوار بود.
حاج مهدي در طول عمليات اعتنايي به چپ و راست محدوده گردان نداشت. او فقط به فكر كار خود بود و سعي داشت ماموريتش را به نحو احسن هر چه سريعتر انجام بدهد. ما در خط مقدم درگير بوديم و ذهنمان در آن جا بود كه ناگهان حاج مهدي طياري از پشت بي سيم اعلام كرد، من از كانال ماهيگيري عبور كردم. من آن طرف كانال هستم. وقتي خبر را به آقا محسن دادم، طولي نكشيد روي خط بي سيم ما آمد و شروع به تشويق حاج مهدي كرد.
كسي باورش نمي شد كه حاج مهدي، از كانال ماهي عبور كرده باشد. همه در شك و ترديد به سر مي برديم.
براي اطمينان، بار ديگر رمز پل را چندين بار براي حاج مهدي تكرار كردم، در آخر گفتم شايد رمز را فراموش كرده باشد، و يا اشتباهي فهميده است. به طور معمولي به حاج مهدي گفتم: طياري از روي پل ماهيگيري عبور كردي؟
طياري از پشت بي سيم گفت: بله، از روي پل ماهي عبور كرده ام آمدم اين طرف.
اشك در چشمان همه جمع شده بود. باور كردنش بسيار دشوار بود به طياري گفتم: خوب، ديگر جلو نرو...
راوي: حاج قاسم سليماني