تحولات منطقه خاورمیانه در روزهای اخیر و قیام اعراب علیه حکومت‌های دیکتاتور که تاکنون با حمایت دولت‌های غربی بر سر کار بودند، سبب شده تا کارشناسان سیاسی دست به تحلیل ماهیت و هویت این اقدامات و قیام‌ها بزنند.
به گزارش شبکه ایران، در این زمینه، یکی از رویکردها مقایسه آشوب‌های سال گذشته ایران با انقلاب مردم تونس و مصر است؛ مقایسه‌ای که بیشتر از سوی رسانه‌های حامی جریان مخالف جمهوری اسلامی ایران صورت گرفته و برای احیا و امیدوار کردن این جریان انجام می‌شود.
با این حال تفاوت‌های بنیادین و ریشه‌ای این تحولات به قدر بارز و مشخص است که اکثر کارشناسان بین‌المللی توافق نظر دارند که ماهیت اصلی این رویدادها با یکدیگر متفاوت است؛ تفاوتی که به ویژه در زمینه اسلامگرایی و نشانه‌های دینی بسیار گسترده است.
نماز جمعه؛ سلاح، رسانه و همه چیز انقلابیون عرب
حکومت دیکتاتوری بیست ساله "زین‌العابدین بن‌علی" از اتحاد اسلامی مردم کشورش می‌ترسید؛ به همین دلیل از ابتدای دوران حکمرانی خود هرگونه تجمع مسلمانان در مساجد را ممنوع اعلام کرده بود و اقامه نماز جمعه نیز در سراسر تونس قدغن بود.
همین مساله سبب شد تا با خروج بن‌علی از تونس و سقوط دولت او، برای اولین بار پس از 20 سال صدای اذان از مساجد این کشور به گوش برسد و مردم شادمان از پایان یافتن دوران تلخ حکومت او، با شور و اشتیاق به سمت مساجد بشتابند و نماز جمعه را حتی در خیابان‌ها هم اقامه کنند.
در مصر هم این رویه اسلامی دنبال شد و مبنای همه مبارزات از نماز جمعه "روز خشم" آغاز شد؛ نماز جمعه‌ای که با حضور گسترده و میلیونی مردم این کشور برگزار شد و به نقطه عطف مبارزات مردمی تبدیل شد و نهایتا موجب شد تا دولت مبارک سقوط کند و او مجبور به تغییر وزرای خود شود.
در همین راستا بود که تحلیلگران غربی اعلام کردند انقلاب مردم مصر نه یک انقلاب توییتری است و نه یک انقلاب رنگی و با مسدود شدن شبکه‌های اجتماعی، از مولفه‌های اسلامی موثری همچون نماز جمعه بهره می‌برد.
نماز جمعه؛ بازیچه منحرفان اخلاقی برای اغتشاش
با این حال، بررسی نسبت آشوب‌های سال گذشته تهران با آنچه این روزها در کشورهای عربی در حال وقوع است، صریحا مشخص می‌کند که اگر مردم مسلمان مصر، تونس، اردن و یمن به دنبال برپایی حکومتی مبنتی بر احکام و قوانین اسلامی هستند، جریان ضدانقلاب در داخل ایران رسما به دنبال اسلام زدایی و هتک حرمت مقدسات دینی مردم ایران بوده است.
اگرچه جلوه اصلی این تقابل با اسلام در راهپیمایی روز قدس و همچنین عاشورای سال گذشته به نمایش گذاشته شد و این جریان نشان داد که کوچکترین اعتقادی به اعتقادات و مقدسات ملی و مذهبی ایرانیان ندارد اما واکاوی نماز جمعه 26 تیر 88 یکی از نقاط عطف این جریان است که سبب شد همان زمان، ریزش شدیدی در این اردوگاه صورت بگیرد.
عجیب‌ترین و تاسف‌برانگیزترین مساله‌ای که در نماز جمعه 26 تیر روی داد، حضور افرادی بود که حتی ابتدایی‌ترین آداب نماز را هم بلد نبودند و با اقدامات خارج از شأن و عرف خود، موجب ناراحتی خاطر نمازگزاران را فراهم کردند.
این افراد با حضور مختلط در نماز و همچنین عدم رعایت پوشش مناسب، صحنه‌هایی را رقم زدند که انتشار عکس‌های آن هم با واکنش شدید مردم متدین و انقلابی ایران روبرو شد.
برخی مردم و فعالان سیاسی هم این نماز جمعه را با نمازهای نمایشی گروهک‌های چپ و مارکسیست در ابتدای انقلاب اسلامی مقایسه کردند.
اقامه نماز با کفش از سوی حامیان میرحسین موسوی
اقامه نماز با کفش از سوی مارکسیست‌ها و کمونیست‌ها
در همین راستا است که فعالان سیاسی معتقدند شورش‌های مردمی در کشورهای دیکتاتور عرب جلوه‌ای حقیقی از جنبش اسلامخواهی مردم مسلمان منطقه است؛ در حالی که جریان کودتای رنگی ناکام در ایران با توسل به اقدامات دین ستیزانه و ضد اسلامی، تنها به دنبال بازگشت به عقب و بازگرداندن غرب به عرصه مدیریت ایران بوده است.
