تايمز: سرانجام كابوس اوباما تبديل مصر به ايران دوم است

«نتيجه كابوس مصر نيز از هم اكنون براي باراك اوباما نوشته شده است؛ ايران دوم».
به گزارش کیهان، روزنامه انگليسي تايمز ضمن درج تحليل فوق نوشت: در پي تظاهرات خياباني در قاهره، تاريكي بر فراز كاخ سفيد گسترده مي شود. دولت اوباما در تحركات آشكار، ظاهراً به دنبال حركت مسالمت آميز به سمت انتخابات بيطرفانه در مصر است اما در خلوت از اينكه انتخاب ها و گزينه هاي خوبي در مصر ندارد - و بلكه بعضي گزينه ها خيلي هم بد هستند- هراسان است.
تايمز با پيش بيني آينده يادآور شده است: نتيجه كابوس از هم اكنون براي اوباما نوشته شده است؛ ايران دوم. در اين سناريو، پرزيدنت مبارك فرار مي كند؛ اما- با نگاه آمريكا به قاهره به عنوان مدافع آمريكا تا انتهاي خط- به سمت و سوي اشتباهي از تاريخ فرار مي كند. با آشفتگي ها و هرج و مرج هايي كه بلافاصله اتفاق مي افتد، اخوان المسلمين به عنوان قدرتمندترين بلوك در مصر ظاهر مي شود. اخوان المسلمين، دولتي را تشكيل مي دهد كه قرارداد صلح 1979 مصر با اسرائيل را پس مي گيرد، روند صلح در خاورميانه را تضعيف مي كند و اوباما به عنوان جيمي كارتر جديد، رئيس جمهوري مي شود كه «مصر» را از دست داد. واشنگتن، محمد البرادعي را به عنوان جانشين معتبري براي مردي كه به مدت 30 سال از منافع آمريكا در منطقه حمايت و پشتيباني كرد، نمي بيند. يك دمكرات حرف هاي مطرح شده در ديدارهاي محرمانه را چنين خلاصه كرد «اسبي وجود ندارد كه بشود روي آن شرط بست و رهبر اپوزيسيون وجود ندارد تا بتوان پشت سرش كج دار و مريز حركت نمود».
روزنامه آمريكايي وال استريت ژورنال نيز در تحليل آميخته به تلخي نوشت: واكنش كاخ سفيد به ناآرامي هاي مصر كوته بينانه است و در زمره اشتباهات معمول دولت اوباما در قبال خاورميانه قرار مي گيرد. تا چند روز پيش مبارك متحد قديمي و ارزشمند آمريكا و از كمك سالانه 2 ميليارد دلاري آمريكا برخوردار بود.
كاخ سفيد و وزارت خارجه آمريكا در ابراز نظر نسبت به رفتار مبارك در مباحث حقوق بشر، رويكردي بسيار احتياط آميزي داشتند. اما به فاصله كمتر از يك هفته از آغاز اعتراضات در مصر، ابراز نظرهاي واشنگتن رنگ عوض كرد. آمريكا چندين دهه است كه عين همين رفتار را با حكومت هاي مستبد خاورميانه انجام داده است. معضل پيش روي آمريكا به طور قطع دشوار است اما براي واشنگتن تازگي ندارد. قاعده اين است؛ از يك رژيم ناسالم حمايت كنيد زيرا متحد استراتژي است. در عين حال از همان رژيم ديكتاتور رويگردان شويد زيرا ارزش هاي اساسي آمريكا در قبال آزادي و دموكراسي را زير پا گذاشته است.
وال استريت ژورنال نوشت: رويكرد اول منافع آمريكا را تضمين مي كند كه سردسته اين منافع، ثبات منطقه اي است. اما بهاي اين رويكرد، تيره شدن تصوير آمريكاست اما در مورد رويكرد دوم، منافع كوتاه مدت واشنگتن قرباني بهره برداري ساير بازيگران جهاني از خلاء به وجود آمده خواهد شد. دشوارترين بخش قضيه، به تغيير رويكرد از گزينه اول به گزينه دوم است. واقعيت اين است كه آمريكا هيچگاه اين مانور را در خاورميانه با موفقيت انجام نداده است و تمامي شواهد به نفع اين است كه اين بار هم موفق نشود. بهترين و آشكارترين مثال هم به شكست جيمي كارتر و مديريت مفتضحانه وقايع ايران در سال هاي 1978 و 1979 مربوط مي شود. شاه به مدت چندين دهه آزادي هاي اساسي مردم ايران را زير پا گذاشته بود، اما اين واقعيت اصلا باعث نشد آمريكا از عقد قراردادهاي نفتي و تسليحاتي با اين رژيم صرفنظر كند.
اين روزنامه نوشت: جيمي كارتر رئيس جمهور وقت آمريكا در شام سال نوي 1977 شاه را «جزيره ثبات» منطقه خواند. اما مردم ايران از پائيز 1978 به اعتراض عليه شاه روي آوردند و آقاي كارتر مجبور به انتقاد از شاه شد كه غيرسازنده بود.
وال استريت ژورنال در پايان تاكيد كرده است: حقوق بشر و دموكراسي مسائلي نيستند كه مانند شيرآب، گاهي آن را باز كنيد و گاهي هم ببنديد. سخن گفتن غيرمترقبه از حقوق بشر، كم ارزش و عوام فريبانه و كوته بينانه است.