وضعيت اورژانسي غرب و دستور انتحار به گروهك هاي ميليشايي

افسردگي و ترس، زودتر از آنچه تصور مي شد به محافل طراح اغتشاش 25 بهمن در خارج كشور سايه انداخت.
به گزارش کیهان، افشاي انهدام كامل پايگاه اجتماعي فتنه در كنار اعتراض تند برخي خواص حاشيه نشين عليه فتنه گران و سردرگمي افق آينده اپوزيسيون، باعث بروز وضعيت جديد در ميان محافل طراح اغتشاش شده است. اين در حالي است كه سرويس هاي اطلاعاتي هدايت كننده پروژه، تمام فشار خود را روي گروهك هاي اپوزيسيون گذاشته اند تا به هر قيمت شده، نمايش ديگري را به راه بيندازند و به هر قيمت خودنمايي كنند.
ستاد مشترك 3 سرويس موساد، سيا و ام آي6 كه ظاهراً در لندن فعال است، با پيش انداختن بي بي سي تلاش كرده پروژه جديد را به گروه هاي اپوزيسيون حقنه كند. آنها در اين راه مجبور شدند با به كارگيري بي بي سي و جرس، حتي نام جعلي دفتر تحكيم وحدت را پاي يكي از بيانيه هاي دعوت به اغتشاش بگذارند حال آن كه اين دفتر مجموعه اي از انجمن هاي اسلامي دانشجويان دانشگاه ها را با رويكرد دفاع از اسلام و انقلاب شامل مي شود و برخي عناصر نفوذي وابسته به بيگانگان، پس از ايفاي نقش در تشنجات دهه گذشته مجبور به فرار به خارج كشور شدند و اساساً موضوعيتي در دانشگاه ندارند. بيانيه جعلي مشابه گروه موسوم به «شوراي هماهنگي راه اميد سبز» است كه ناگهان از دو هفته پيش آفتابي شد و اساساً اعضاي آن هيچ هويت معلومي ندارند. تنها عضو شناخته شده اين طيف، اردشير امير ارجمند مشاور فراري موسوي است كه با موساد و ام آي 6 همكاري كامل دارد و تصميمات اتاق هاي عمليات در اين سازمان ها را طوطي وار ادا مي كند. گروهك هايي مانند كومله، حزب دموكرات كردستان، فدائيان خلق (علي كشتگر و فرخ نگهدار دو عضو حلقه لندن) و اتحاد جمهوري خواهان نيز سرويس هاي بيگانه را در انتشار ابلاغيه هاي سرويس هاي اطلاعاتي سه گانه ياري مي رسانند.
اما فارغ از اين تقلاي اطلاعاتي، واقعيت فضاي مجازي وابسته به عناصر ضد انقلاب از غلبه ترس و افسردگي شديد پس از تركيدن حباب توهم در 25 بهمن حكايت مي كند. به عنوان مثال يكي از كاربران سايت ضدانقلابي بالاترين، با اشاره به بازي جديد مي نويسد: واقعاً هدف از اين اعلام تاريخ ها چيه؟ چرا بعضي ها نمي خوان باور كنن كه فضاي مجازي بخش بسيار كوچكي از جامعه ماست؟ چرا اين قدر احساساتي ميشن؟ فكر كردين فراخوان بدين مردم ميان، نه عزيزم اينجا ايرانه... فكر نكنيد اگر فراخوان داديم و 4 تا مثل خودمان حمايت كردن، چند صدهزار نفر ميان خيابون. يه روز خيالي ديگه درست نكنين تا سنگ روي يخ و تبديل به سوژه 30:20 بشيم.
محمود-ف يكي از همكاران فراري نشريات زنجيره اي در وبلاگ خود مطلبي با اين مضمون آورده است: بايدكجا جمع شد؟ ميدان آزادي؟ به هيچ وجه توصيه نمي شود، چون خيلي بزرگ است و پر كردن آن مشكل[!]. ميدان بهارستان هم خوب نيست، چون بن بست و خطرناك است. بايد يك جايي جمع شد كه چند صد نفر را بشود 200هزار نفر نشان داد.
يكي از عناصر ضد انقلاب هم در وبلاگ خود كه در بالاترين بازتاب داشته، خطاب به كروبي و موسوي مي نويسد: آقاي موسوي، شيخ شجاع! يكهو توي «كلمه» ننويسيد راهپيمايي. با اين اوضاع تعداد كمي ميان و ميشيم مزحكه [مضحكه] همه.
كاربر ديگري يادآور شده است: اسم جنبش را بايد گذاشت جنبش كسلي! چرا ديگه انرژي نداريم؟ چرا كسي اعلاميه و پوستر در فضاي مجازي طراحي نمي كنه؟
ضدانقلاب ديگري نوشته است: من خارج هستم و اينجا بي اعتمادي خيلي زياد شده. موسوي گفت شبكه هاي مجازي و اجتماعي و مجبور شده تنهايي سازماندهي كنه. اون هم نمي تونه. ما با 500 تا گروه 5 نفره «دموكراسي براي ايران» به هيچ جا نمي رسيم.
در حالي كه يكي از عناصر اپوزيسيون هشدار مي داد «آقايون، خانوما 25 بهمن تموم شد. نبايد جوري باشه كه انرژي تموم شده. نكنه خسته شدين؟ يكي ديگر از همين افراد به «ملت» حمله كرد و نوشت: ملت داريم؟ اكثر مردم وقتي خبري بر ضد رژيم اسلامي مي شنوند، فقط تو مخيله شون استدلال هايي رو مي پذيرند كه از طرف رژيم بهشون گفته ميشه. اين چه ملتيه ما داريم؟
شايد در جمع بندي همين واقعيات بود كه يك سايت داخلي (آ.)- كه با سايت هاي راديو فردا، كلمه و جرس همپوشاني كاملي دارد- نوشت: به نظر مي رسد در شرايط فعلي كه معترضان با پرداخت هزينه هاي سنگين اعتراض مواجه هستند، تحريك به ايجاد ناآرامي و درگيري هاي خياباني از سوي افراد مقيم خارج از كشور، اقدامي است كه هزينه هاي آن توسط معترضين داخلي پرداخت شده، اما منافع آن عايد اپوزيسيون خارج از كشور مي شود. اپوزيسيون خارج كشور طي يك هفته گذشته اين طيف به صورت يكپارچه بر حضور در خيابان و بخشي از آنها بر ايجاد درگيري هاي خياباني در تهران تاكيد دارند. آنها كه خود و خانواده هايشان در امنيت كامل و بعضاً تسهيلات رفاهي بالا به سر مي برند، با استفاده از رسانه هاي مختلف نظير شبكه هاي تلويزيوني، سايتهاي اينترنتي و شبكه هاي اجتماعي به تحريك معترضان داخلي براي حضور در خيابانها و اقدامات افراطي مي پردازند و پس از پرداخت هزينه سنگين توسط معترضان داخلي به استفاده تبليغاتي از دستگيريها، مصدوميت و ساير مشكلات پيش آمده براي معترضان داخلي مي پردازند. اين در شرايطي است كه اين طيف هيچ گونه مسئوليتي در قبال شرايط دشوار معترضان داخلي برعهده نگرفته و بخش قابل توجهي از آنها حتي در زمان حضور در ايران نيز كمترين هزينه ممكن را بابت اعتراض پرداخت كرده اند.
يادآور مي شود سران گروهك هاي نفاق در سال هاي آغازين انقلاب اعضاي خود را مجبور مي كردند به رفتارهاي انتحاري دست بزنند و اگر به بن بست كامل خوردند حتي سيانور بخورند و بميرند. به نظر مي رسد سرويس هاي اطلاعاتي غربي با توجه به وضعيت اورژانسي آمريكا و اسرائيل و انگليس در منطقه - به ويژه پس از انتفاضه اسلامي در خاورميانه- چاره كار را در اين ديده اند كه تلفات گروهك هاي نفاق را در ايران به جان بخرند و آنها را به سمت انتحار كامل سوق دهند تا شايد گريزگاهي براي خروج خود از تنگناي كامل در منطقه پيدا كنند.