سرداري كه يك روز پس از قبول قطع نامه وصيت خود را نوشت

«شهيد مرتضي خانجاني» فرزند مرادعلي به تاريخ 1/10/1345 در ملاير به دنيا آمد. مرتضي در سال 1361 به عضويت سپاه پاسداران درآمد و در سن 17 سالگي و با آغاز جنگ تحميلي به جبهه رفت. شهيد خانجاني در چند عمليات از جمله عمليات مهران از ناحيه شكم مجروح شد. مرتضي در 22 سالگي چند روز بعد از نوشتن اولين وصيت نامه خود، در تاريخ 5/5/1367 بر اثر اصابت تركش به زير گلويش در حالي كه فرماندهي «گردان كميل» لشگر27 محمدرسول الله(ص) را برعهده داشت در عمليات «غدير» و در منطقه عملياتي «كوشك پاسگاه زيد» به شهادت رسيد. مزار شهيد مرتضي خانجاني در ملاير، «بهشت هاجر» مي باشد.
ويژگي شهيد خانجاني اين است كه تنها وصيت نامه خود را يك روز پس از قبول قطع نامه نوشته و به فاصله كمتر از ده روز به شهادت مي رسد. با خواندن وصيت مرتضي حس و حال رزمندگان بعد از قبول قطعنامه به خوبي مشخص مي شود.
¤وصيت نامه شهيد مرتضي خانجاني
«هم اكنون كه اين قلم سياه را بدست گرفته و بر روي برگه سفيد و بي آب و رنگ مي نويسم شب چهارشنبه 28/4/67 مي باشد. عددهاي نگاشته شده در تاريخ گوياي شرايط سخت اين برهه براي هر خواننده اين نوشتار مي باشد.
غم و اندوه هجر ياران، مظلوميت حزب الله و امام، سقوط افكار چندين و چند ساله بچه بسيجي هاي نشسته بر بال ملائك، آن عارفان الهي و ساكنان طريقت و عشق، همه و همه دردهاي بي درمان ساعت ها و لحظه هاي روزهاي تلخ ترك جبهه است كه در واقع بايد گفت روزهاي سخت بدرود گفتن ارزشهاي نهفته در جبهه و جنگ. در اين حال و هوا مبادرت به نوشتن وصيتنامه نمودم، كاري كه چند سال در جنگ بودم اما هرگاه كه خواستم وصيت نامه بنويسم اراده ام ياري ننموده، احساس مي نمايم هنوز هم وصول به توفيق شهادت ممكن است.
در اين لحظات با تمام وجود از خداوند طلب شهادت را مي نمايم چرا كه به خداوندي خدا دگر تاب تحمل فراق را ندارم و مرا توان زيست در اين جامعه و دنياي زشت نمي باشد. خدايا به آن بدنهاي قطعه قطعه شده و عشق آلود حسين و ديگر شهدا قسم مي دهم تو را نگذار شاهد نامردي ها و خيانت ها و در كنارش دلسوختگي باشم. پروردگارا چندين سال به عشق وصال و لقاء تو در مصاف با دشمن بودم، بدن خود را آماج تير و تركش هاي دشمنان تو قرار دادم تا شايد روزي خود را در جوار رسول الله و ائمه اطهار ببينم، محبوبا اگر مرا از اين فيض عظيم محروم گرداني چگونه به عدالتت شك نكنم!
خدايا گفته هايم نزديك به كفر گشته اما تو مي داني و خود مي دانم كه جز تو را طلب نمي كنم.
دوستان و رفقا، اي عزيزان همسنگر كه اين وصيت نامه را قرائت مي نمائيد، شما را توصيه مي نمايم به حمايت و پيروي از پير جماران، او را دريابيد، نگذاريد تاريخ تكرار شود. اما شما اي عزيزان هوشيار باشيد و صحنه هاي سوختن به دور شمع ولايت را تكرار كنيد و بدانيد كه اگر براي خدا جنگيده ايد هم اكنون نيز براي خدا تحمل كنيد و پيرو پير جماران باشيد. و بدانيد كه اگر به آن نتيجه مطلوب در جنگ نرسيديم نبايد از حفظ انقلاب غافل باشيم و خداي نخواسته راه پيموده طي چند سال انقلاب را به يك باره برگرديم و موجبات دفن اسلام را فراهم آوريم.
پدر و مادر عزيزم، همسرم، خواهرم و برادرم، فرزندم، هشيار باشيد. شيطان وسوسه ها دارد، دشمنان و منافقان و راحت طلبان زخم زبان مي زنند، تحمل كنيد، همچون زينب و علي و فاطمه و محمد و حسن و زين العابدين و سالار شهيدان كربلا. اين چند روزه زندگي با همه سختي و مشكلات دردآورش اتمام خواهد يافت و بالاخره روز حسابرسي و برقراري عدالت خواهد رسيد، نكند خدا نكرده عملي مرتكب شويد كه موجبات رنجش روح شهدا شود.
با شمايم اي دوستان و اقوام باوفا! بشنويد اما تو را به مظلوميت امام عمل كنيد.
در آخر، از تمامي كساني كه از بنده رنجشي داشته اند، طلب عفو مي نمايم و از كليه كساني كه ادعاي دوستي با من را دارند تقاضامندم خانواده شهدا را فراموش نكنند.
والسلام عليكم و رحمه الله و بركاته
پادگان دوكوهه- انديمشك
82/4/76- ساعت 5/9 شب»