توصيف مقام معظم رهبري از شهيد بروجردي

 

به گزارش فارس، شهيد محمد پدر دره گرگي معروف به « محمد بروجردي» در سال 1333 ش در يكي از روستاهاي اطراف بروجرد به دنيا آمد. از هفت سالگي به همراه خانواده، ساكن تهران شد و در سال 1356، با هدف ضربه زدن به رژيم پهلوي، گروه «توحيدي صف» را تشكيل داد. 

 

او در همان سال راهي نجف گرديد و از طرف حضرت امام خميني(ره)، مأمور آگاه كردن مردم از جنايات رژيم شد و در اين سنگر به ايفاي وظيفه پرداخت. گروه صف به فرماندهي محمد بروجردي، به هنگام ورود حضرت امام به ميهن اسلامي و روزهاي پس از آن، مسؤوليت حفاظت از جان امام را بر عهده گرفت. 

 

با عزيمت امام به قم، بروجردي مسؤول زندان اوين شد. شهيد بروجردي نقش مهمي در تشكيل سپاه پاسداران انقلاب اسلامي داشت و خود از فرماندهانِ اوليه آن به شمار مي‏رفت. 

 

وي در سال 1358 ش براي فرونشاندنِ آشوب ضد انقلاب در كردستان، راهي اين منقطه گرديد و با اقامت چهار ساله خود در آن ديار، وضعيت اين منطقه را سروسامان داد تا جايي كه به مسيح كردستان شهرت يافت. شهيد بروجردي در سال 1361، به عنوان فرمانده سپاه در غرب كشور، قرارگاه حمزه سيدالشهداء (ع) را تشكيل داد و عمليات‏هاي نظامي را از اين مكان، هدايت مي‏نمود. 

 

تا اينكه سرانجام اين پاسدار غيور و فداكار، طي يكي از مأموريت‏هاي خود در نزديكي شهرستان نقده بر اثر برخورد با مين، در 29 سالگي جان به جان آفرين تسليم كرد و پس از تشييعي باشكوه، در بهشت زهرا به خاك سپرده شد. 

 

آنچه كه پيش رو داريد سخنان مقام معظم رهبري پيرامون اين شهيد بزرگوار است: 

 

 

 

«... مرحوم شهيد بروجردي بسيار فعال بود. يكبار در سال 1359 يا اوايل 1360 رفتم منطقه غرب. ايشان آن وقت در باختران بود و من از نزديك شاهد كار او بودم. 

 

اما چيزي كه از شهيد بروجردي در آنجا احساس كردم و يك احترام عميقي از او در دل من بوجود آورد، اين بود كه ديدم اين برادر، با كمال متانت و با كمال نجابت، به چيزي كه فكر مي كند، مسئوليت و وظيفه است. 

 

برخي با احساسات شخصي و گروهي فكر مي كردند يك نفر كه با او موافقند، او را تقويت كنند و كسي را كه با او مخالفند، با او مخالف كنند. اما شهيد بروجردي هيچ گونه حركتي كه از آن حركت، آدم احساس كند كه در آن كار شكني يا مخالفتي هست، انجام نمي داد و اين، علاقه من به اين شهيد عزيز را خيلي بيشتر كرد. 

 

من تصور مي كنم روحيه آرامش و نداشتن حالت ستيزه جويي با دوستان و گذشت و حلم در مقابل كساني كه تعارض هاي كاري با او داشتند نشانه آن روح عرفاني شهيد بود. معاشرت كه بتوانم جزئيات حالات عرفاني او را بدست بياورم، متأسفانه نداشتم؛ ولي برخورده و رفتارها نشان دهنده معنويات و روحيات افراد هستند.»