بلايي كه غرب بر سر يك افشاكننده‌ي هلوكاست آورد

"ارنست زاندل" یکی از مهم ترین تجدیدنظر طلبانی است که به اتهام انکار هولوکاست در آلمان زندانی شده است.

وی که توسط دولت کانادا به عنوان تهدیدی برای امنیت جهانی، از این کشور اخراج و به آلمان بازگردانده شد، در تمام طول زندگیش هیچ گونه سابقه کیفری ندارد.

زاندل که می توان گفت از 19 سالگی کاملاً بی وطن بوده است، بر اثر اعمال نفوذ سازمان های یهودی از کشورهایی مثل کانادا و آمریکا اخراج شده و هیچ کشوری به وی حق شهروندی نداده و اساسی ترین اتهام وی به عنوان یک آلمانی تبرئه مردم این کشور از انجام یک جنایت مهیب به نام هولوکاست است.

وی از جمله تجدیدنظر طلب های برجسته و فعال آلمانی الاصل مقیم کانادا و صاحب انتشاراتی "سامیزدات" است که به نشر مطالب مربوط به واقعیت های جنگ جهانی دوم، رد هولوکاست و دروغ پنداشتن آن و کذب کشتار و فاجعه نسل کشی یهودیان در "آشویتز" می پردازد.

 

هولوکاست

زاندل درباره شروع تفکراتش در مورد هولوکاست و طرح پرسش در این زمینه می گوید: "من نیز مانند همه آلمانی های دیگری که بعد از جنگ جهانی دوم متولد شده اند، اعتقاد داشتم که نسل پیش از من در دوران "آدولف هیتلر" و دولت "ناسیونال سوسیالیست" وی، تعداد بسیاری یهودی را کشته اند و فجیح ترین نسل کشی تاریخ را به راه انداخته اند به همین دلیل من از آلمانی بودنم شرمنده بودم."

اما در دهه 1960 اولین جرقه های شک و تردید در مورد "داستان هولوکاست" در ذهن من زنده شدو بعد از تحقیق و مطالعه فراوان در این زمینه دریافتم که درباره چگونگی مرگ یهودیان و تعداد آنان در جنگ جهانی دوم بزرگ نمایی های بسیاری صورت گرفته است و تعداد یهودیانی که به اقتضای جنگ در آن سالها کشته شده اند بسیار کمتر از آن چیزی بوده است که ادعا می شد. بعد از این تاریخ زاندل به یکی از مهمترین چهره های عرصه تجدید نظر طلبی تبدیل شد و توانست لقب "مرد رنسانس تجدید نظر طلبی" را از آن خود کند.

زاندل به عنوان یک تجدیدنظر طلب، صدماتی که نازی ها به یهودیان در دوره هیتلر وارد کرده اند را انکار نمی کند، چیزی که محل نزاع زاندل است.

ویژه بودن این داستان در طول تاریخ بشری است. به طور کلی می توان آرای زاندل در مورد هولوکاست را در سه حوزه طبقه بندی کرد:

1-      نبود هرگونه طرح رسمی و از پیش سازماندهی شده در بخشی یا در کل سیستم حکومت نازی مبنی بر نابود کردن نژاد یهودیان اروپا

2-      نبود اتاق های گاز برای کشتن یهودیان

3-      بزرگ نمایی تعداد یهودیانی که در جنگ کشته شده اند

با در نظر گرفتن این که زاندل در کشوری به دنیا آمده است که مردمانش متهم به بدترین نوع نسل کشی شده اند، درک نوشته های زاندل آسان تر می شود.

 وی به شدت وجود هرگونه طرح و تلاش عمدی و از پیش تعیین شده برای کشتن یهودیان اروپا در نزد نازی ها را رد می کند.

به اعتقاد وی نازی ها مسئولیت تمامی اقدامات جنایت باری را که در طول جنگ انجام داده اند را بر عهده دارند اما نسل کشی یهودیان در شمار این جنایات قرار ندارد. او در این باره می نویسد: "بسیاری از سربازان جنگ جهانی دوم ( که اینک بسیار سالخورده اند) به من گفته اند که در حقیقت جنگ جهانی دوم، جنگی علیه کمونیسم بوده است یعنی جنگی کاملاً دفاعی در برابر نفوذ کمونیسم."

زاندل در مورد تعداد یهودیانی که در جنگ جهانی دوم کشته شده اند، معتقد است که تعدا آنها 6 میلیون نفر نبوده و اگر به فرض محال نیز چنین بوده باشد، این رقم در مقابل حمام خونی که در سال 1917 و همزمان با انقلاب روسیه در این کشور جاری شد، رقم ناچیزی است اما از آنجا که در جنگ جهانی دوم پای یهودیان به داستان باز شده است. این گونه بزرگ نمایی صورت گرفته است. زانل وجود اتاق های گاز را داستانی ساخته و پرداخته ذهن صهیونیست ها برای رسیدن به مطامعی می داند که در بخش بعد توضیح داده می شود.

 

 

هولوکاست و ارتباط تشکیل آن با اسرائیل

زاندل در مقاله ای با نام "نورمبرگ: جنایتی که نخواهد مرد" عنوان می کند که در طول تاریخ، میان کشورهای مختلف جنگ به وجود می آمد و بخشی از کشورهای مغلوب، ویران می شد اما در کل، جنگ میان دولت ها و حکومتگران بود، در حالی که بعد از جنگ جهانی دوم، ملت آلمان باید همواره به همه، چه مردم عادی، چه دولت اسراییل تاوان پس بدهد؛ در واقع و با وجود این که اسراییل در زمان هیتلر وجود نداشت، اما یهودیان توانستند از این فرصت استفاده کنند. در خلال سال های جنگ، کنگره جهانی یهود یک مؤسسه برای امور یهودیان در نیویورک تأسیس کرد. این مؤسسه در آن زمان دو هدف اساسی را سرلوحه کار خود قرار داد: یکی برگزاری دادگاه نورمبرگ و دیگری جبران خسارت یهودیان. در تمام طول سال های پس از آن نیز یهودیان با کمک ابزارهای تبلیغاتی گسترده ای که در اختیار داشته اند، توانسته اند اهداف خود را محقق سازند.

زاندل چنین رویکردی را رواج و اشاعه تنفر می نامد. در واقع یهودیان، به نام گزارش تاریخی، تنفر نسبت به آلمانی ها را ترویج می دهند و دولت دست نشانده آلمان نیز به روایت آنها تن داده است. آنها با همین دید توانسته اند یک دولت را ایجاد کنند؛ دولتی که ریشه های آن بر دعوی دروغی نسبت به مردم آلمان استوار شده است. زاندل رسالت خود را مقابله با این دروغ و برملا کردن آن می داند. وی معتقد است که بایدملت آلمان با این برچسبی که بر تاریخش زده شده، مقابله کند و خود را از جایگاه نزدیکترین و بهترین بهانه تحقق خواسته های یهودیان خارج سازد.

در واقع آنچه یهودیان از جنگ جهانی دوم نتیجه گرفتند این بود که آلمانی ها باید خسارتهای یهودیانی که طی جنگ آسیب دیده اند را جبران کنند و در همان زمان این فکر به ذهن آنها خطور کرد که اگر یک دولت یهودی نیز به وجود آید آلمانی ها مجبورند به بازماندگان غرامت پرداخت کنند تا در سرزمین جدید و دولت یهودی استقرار یابند. زاندل به دقت تشریح میکند که این ایده طی مدت جنگ و در کنفرانس "بالتیمور" مطرح شد. پس از شکست هیتلر در جنگ نیز تا امروز تمامی رسانه ها، رادیو، تلویزیون، روزنامه ها و مجلات در خدمت طراحان این نقشه بوده است و موفق شده اند نسل های بعدی را شست و شوی مغزی دهند و تا امروز نیز در این سیاست موفق بوده اند و تنها سد مقابل آنها تجدید نظر طلب ها و دغدغه آنها برای رسیدن به حقیقت است.

 

هزینه های تجدید نظر طلبی

پس از ارائه دیدگاه های زاندل در مورد هولوکاست و ارتباط آن با رژیم صهیونیستی و همچنین شرح فعالیت های وی لازم است به پیامد های تجدید نظر طلبی و زندگی ارنست زاندل نیز اشاره کنیم. نکته مهم این که زاندل در کشور آلمان زندانی شده است. اما وی به خواست خود به کشورش باز نگشت بلکه پس از آنکه دولت کانادا وی را تهدیدی برای امنیت رابطه میان ملت ها دانست به کشورش بازگردانده شد و بلافاصله به زندان "مانهیم" منتقل شد. پس از آن در سال 2000 نیز وقتی که زاندل از "کانادا به ایالت تنسی" آمریکا رفت، از سوی مقامات آمریکایی به مقامات اداره مهاجرت کانادا تحویل داده شد.

در تمام مدت 40 سالی که زاندل در کانادا زندگی می کرد، به وی حق شهروندی داده نشد و این حق با اعمال نفوذ سازمان هایی چون بنای بریث از زاندل سلب شد زاندل حتی از حق تعیین وکیل نیز محروم بود زیرا طبق رای دادگاه "سیلویا استولز" وکیل منصوب شده از جانب زاندل به دلیل اظهاراتی از نوع آنتی سمیتیستی، فاقد صلاحیت شناخته شده و جایگزین وی "هورست ماهلر" نیز از طرف دادگاه ممنوع از انجام کار شناخته شد. بدین ترتیب زاندل از حق انتخاب وکیل که از جمله حقوق تمامی زندانیان در همه جای دنیا به شمار می رود محروم ماند، در حالی که وی در تمام مدت زندگیش فاقد هرگونه سابقه کیفری بوده است.

علاوه بر تمامی موارد بالا محل زندگی زاندل نیز یک بار در 7 می 1995 به آتش کشیده و طبقه دوم و سوم آن کاملاً تخریب شد، به طوری که زاندل بسیاری از کتاب های خود را از دست داد. در پایان همان ماه نیز یک بمب دست ساز برای زاندل ارسال شد اما پلیس "تورنتو" آن را خنثی کرد.

منبع: کتاب هولوکاست و تجدید نظر طلبان