فارين افرز: دومينوي هسته اي در خاورميانه افسانه است

يك مجله غربي نوشت دومينوي هسته اي كه آمريكا آن را دستاويز خصومت با برنامه هسته اي ايران قرار داده، افسانه اي بيش نيست.
بلال صائب طي مقاله اي در پايگاه اينترنتي فارين افرز با اشاره به تبليغات غرب عليه برنامه هسته اي ايران براي تهديد نشان دادن آن مي نويسد: اين گونه تبليغ مي شود كه اگر كشوري در يك منطقه به فناوري هسته اي و تسليحات اتمي دست يابد اين روند مي تواند ديگر كشورها را هم تشويق به دستيابي به فناوري هسته اي كرده و در واقع يك «دومينو»ي هسته اي را در بين كشورها ايجاد مي كند، اما درباره سناريوي دومينوي هسته اي يك مشكل وجود دارد و آن اين است كه سابقه تاريخي نشان مي دهد اين سناريو درست نيست.
وي در ادامه اين مطلب مي نويسد: از آغاز پيدايش عصر اتمي بسياري از اشاعه اين گونه تسليحات بيم داشتند، اما پس از گذشت 65 سال تنها 9 كشور به توسعه تسليحات هسته اي اقدام كرده اند. نخستين كشور يعني آمريكا در سال 1945 و پنجمين آن چين 1964 بوده است كه به تسليحات دست يافته و قريب به 20 كشور هم در حال ظهور به عنوان يك قدرت اتمي هستند.
در ادامه اين نويسنده آورده است: طي 40 سال بعداز ظهور آخرين قدرت اتمي تنها 5 عضو هند، پاكستان، اسرائيل، آفريقاي جنوبي و كره شمالي بودند كه به جرگه دارندگان تسليحات اتمي پيوسته اند. اما آفريقاي جنوبي در دهه 1990 بطور داوطلبانه خود را خلع سلاح كرد و اين شيوه اي بود كه قزاقستان، بلاروس و اوكراين هم پس از فروپاشي شوروي از آن پيروي كردند.
فارين افرز در ادامه درباره «تئوري دومينو هسته اي» مي نويسد: اسرائيل در اواخر دهه 1960 تسليحات اتمي خود را توسعه داد اما در ادامه هيچ واكنش زنجيره اي دراين باره بوجود نيامد و هيچ كشور رقيبي در اين منطقه از آن پيروي نكرد و هيچ مسابقه تسليحاتي هم بين دو كشور بوجود نيامد و اين موضوع درباره كره شمالي هم صادق است. اين كشور 4 سال است كه اتمي است اما نه كره جنوبي و نه ژاپن با وجود توانايي اين دو كشور براي دستيابي به مواد لازم شكاف پذير براي ساخت تسليحات اتمي از آن پيروي نكرده اند. لذا از اين موارد مي توان اينگونه نتيجه گرفت كه دومينو هسته اي يك افسانه است و هيچ نشانه اي مبني بر اينكه در خاورميانه چنين روندي آغاز خواهد شد به چشم نمي خورد و اين در حالي است كه آمريكا در سال 2009 اقدام به ايجاد يك چتر دفاعي را در منطقه آغاز كرده است.
در بخش ديگري از اين مطلب با اشاره به برگزاري كنفرانس بازنگري ان.پي.تي. در سال 2010 و دستاوردهاي آن مي نويسد: گرچه برنامه اتمي اسرائيل يك معضل به شمار مي رود اما قرار است كنفرانسي با همين عنوان در سال 2012 برگزار شود و اين مي تواند گام ديگري براي خدمت به فرهنگ منع اشاعه تسليحات اتمي در خاورميانه باشد. اينها دستاوردهاي عمده در ممانعت از تكثير تسليحات اتمي در خاورميانه است و آنها برخلاف معمول بدترين مورد سناريو درباره يك ايران اتمي را مطرح مي كنند.
در پايان اين مطلب فارين افرز مي نويسد: چنين باورهاي اشتباهي به خاطر درك ضعيف غرب از ايران است. پس از 30 سال روابط بسيار سخت آموزشي، ديپلماتيك و فرهنگي با ايران؛ غرب از رهبري ايران، آمال ملي و فرهنگ اين كشور شناخت اندكي دارد. زيرا كه تصميم گيران سياسي زمان كمي براي تفكر درباره پيامدهاي يك ايران هسته اي دارند و از ايران ترس اغراق آميزي را بوجود آورده اند. اگر آمريكا آمال هسته اي ايران را در ابهام و تاريكي قرار نداده بود جلب حمايت بين المللي براي چهارمين دوره تحريم هاي ايران براي واشنگتن غيرممكن بود.