خانه كدام سينما ؟!

از چندي پيش بسياري از دلسوزان سينما، نسبت به وجود جرياني مشكوك در پيكره خانه سينما، هشدار مي دهند.
اين در حالي است كه جريان ياد شده، همواره با صداي بلند خود را نسبت به سينماي ملي و ارزشهاي فرهنگي دغدغه مند معرفي مي كند. مي كوشد خود را مستقل توصيف نمايد و همه فعاليتهاي خود را صرفاً در مسير دلمشغولي هاي صنفي معنا سازد.
اما همين جريان رفتاري از خود بروز مي دهد كه كمترين سنخيتي با ادعاهاي نه چندان كوچك اش ندارد.
روز سه شنبه، نتايج داوري چهاردهمين جشن خانه سينما اعلام شد.
اينكه اين نتايج تا چه ميزاني با معيارهاي صنفي و حرفه اي همپوشان است، موضوعي ديگر است. مهم اما انتخاب يك زن بازيگر ضدايران و ايراني به عنوان نامزد بهترين بازيگر زن است.
اين زن، سينماي ايران را به اميد حضور حرفه اي در هاليوود ترك نمود و در نخستين حضور هاليوودي خود، در فيلمي بازي كرد كه به گونه اي در راستاي سينماي صهيونيستي معنا مي شود. وي در گفت وگوهاي رسانه اي و نيز محافل به اصطلاح فرهنگي با ظاهري كه در شان يك زن ايراني نيست، آشكار شده]و مي شود[. او در صحبتهاي خود با رسانه ها و جمع هاي غيررسانه اي، گاه موضع گيري هاي غيرعلمي شبه سياسي مي كند و به روشني عليه ايران و مقدسات ديني سخن مي گويد.
بطور نمونه در حاشيه جشنواره اي اروپايي، وي كاملا حكم «حجاب» را كه يك وظيفه الهي و احترام به شخصيت زن است، كتمان كرد و آن را در حق زن، مصداق «ستم» برشمرد. و همچنين با يكي از آوازه خوانان معتاد به موادافيوني كه در ايران به جرم توهين به قرآن كريم دستگير شده بود، به اجراي يك برنامه موسيقايي پرداخت.
جالب است بدانيد اين بازيگر زن خود قرباني پروژه ضدفرهنگي «زيباي خفته» است كه اجراي آن مدتي است به دست دستگاههاي اطلاعاتي غرب عليه ايران در حال اجراست؛ پروژه اي كه با صيد عناصر فعال به اصطلاح فرهنگي-هنري كشور هدف، از اين عناصر به عنوان پيكاني عليه فرهنگ آن كشور بهره گرفته مي شود.
و حالا همين بازيگر كه -آگاهانه و يا ناآگاهانه- به عنوان پياده نظام ضد فرهنگي در حال ايفاي نقش است، در كانون داوران چهاردهمين دوره جشن سينماي ايران قرار مي گيرد. به عبارتي در داخل كشور خواسته و ناخواسته نمايندگاني از سينماي ايران، به ياري باندهاي مافيايي سينماي غرب مي آيند تا ستاره سازي و نتايج پروژه ضدفرهنگي و ضدايراني تحقق يابد!
البته ممكن است داوران، استدلال كنند دليل انتخاب بازيگر ياد شده، صرفاً تكيه بر معيارهاي هنري بوده است و نه ملاحظات سياسي! كه بايد گفت: آيا تكيه بر معيارهاي هنري ارجح و عقلاني است يا پرهيز از بازي در ميدان دشمن؟!
آيا منافع ملي و حرمت ايران و ايراني را بايد به مسلخ «داوري هنري» حضرات برد؟
در كجاي دنيا اين اتفاق مي افتد؟! در كجاي دنيا، فردي را، بازيگري را، سياستمداري را، دانشمندي را، كه خلاف ادب، به مليت، به هويت، به شخصيت و به دين يك ملت اهانت مي كند، صرف جايگاه حرفه اي اش، تقديس مي كنند و حرمت مي گذارند!؟
در كجاي دنيا، آدمي را كه در نزد بيگانه درد دل مي كند، هويت خود را فراموش مي سازد، عليه دولت قانوني كشورش سخن مي گويد و دين اسمي سرزمين اش را به چالش مي كشد تحسين و تكريم مي كنند؟
كج انديشي و بي سليقگي و بي بصيرتي، آخر تا كجا و به چه اندازه؟! ناديده گرفتن گناه توهين به ايران و ايراني و فرهنگ ملي و دين اللهي چرا؟ در كشور فرانسه كه به غلط و به گزاف جبهه دمكراسي خوانده مي شود و قبله آمال برخي از به اصطلاح هنرمندان داخلي است، فيلم سازاني كه در مسير خواست دستگاه سياسي اين كشور مدعي عمل نكنند، خيلي زود با بي رحمي از گردونه كار حرفه اي بيرون گذاشته مي شوند. «امبلا ديه دونر» يكي از همان هاست.
در جرم اين هنرمند سينما و تاتر، تنها دفاع از فلسطيني ها بوده نه توهين به مردم و دولت و كشور فرانسه!
به هر روي آرزو مي كنيم جريان مشكوك خزنده در پيكره خانه سينما، با همت خود اهالي سينما، بساط خود را از خانه اي كه بايد مبتني بر منافع صنفي و حرمت به هويت ملي باشد، برچيند.
نكته ديگر اينكه، چه خانه سينما و چه دست اندركاران و حامي يا حاميان مالي جشن خانه سينما، بايد پاسخگوي «ارج نهادن به عملكرد هتاك ياد شده» باشند و نبايد از زير بار اين مسئوليت - به هر بهانه اي- شانه خالي كنند.
و دست آخر؛ ترديد نكنيم اگر قوه قضائيه به عنوان مدعي العموم در صحنه دفاع از هويت و شأن ايراني و پاسداشت حرمت نظام، در قبال عملكرد ضدانقلابي جمع معدودي از اهالي هنر، ساكت نمي نشست و به تماشا اكتفاء نمي كرد، امروز شاهد نبوديم كه برخي در مقام هنرمند و داوري آثار سينمايي و به اسم برگزاري جشن سينماي ايران و... به ايران و ايراني و نظام و ارزشهاي اين ملك، بي پروا اهانت كنند!
از اين حيث گناه مدعي العموم هم كوچك نيست!