چرا کتاب خاطرات فرمانده سپاه «کالک‌های خاکی» نام گرفت

به گزارش خبرنگار حماسه و مقاومت فارس باشگاه «توانا»، حسین بهزاد پژوهشگر و نویسنده ادبیات دفاع مقدس در مراسم رونمایی از کتاب «کالک‌های خاکی»‌ که عصر روز گذشته در حوزه هنری برگزار شد، اظهار داشت: در روند پیدایش کتاب «کالک‌های خاکی» خاطرات عزیز جعفری، بنده مصاحبه‌گر این اثر بودم و برای گرفتن مصاحبه‌ حدود 6 ماه زمان گذاشتیم؛ این دوره زمان اوج کارهای فرمانده نیروی هوایی، دریایی و زمینی، قدس و بسیج بود؛ به دلیل مشغله کاری زیاد مطابق قراری که داشتیم، گاهی اوقات او از هواپیما پیاده می‌شد، به محل مصاحبه می‌آمد و بعد از مصاحبه آماده می‌شد تا به مأموریت دیگری اعزام شود.

وی ادامه داد: بعضاً در وضعیت‌های فوق‌العاده که باید از سپاه بازدید می‌کرد، در سرمای زمستان با توجه سردردی که داشت، کلاه کشی بر سرش می‌گذاشت و خود را با موتور هوندا 125 به محل مصاحبه می‌رساند و دوباره باز می‌گشت و به کارهایش می‌رسید.

این پژوهشگر دفاع مقدس با اشاره به اینکه باید خاطرات فرماندهان دفاع مقدس گفته شود، گفت: در حوزه مستند نگاری دفاع مقدس و تاریخ شفاهی جنگ به روایت فرماندهان، ما فرماندهان را با بسیاری از اطلاعات از دست دادیم؛ به عنوان نمونه با شهادت احمد کاظمی، ما شخص احمد کاظمی را از دست ندادیم بلکه روایت دست اول از نحوه تأسیس، شکوفایی و عملکرد لشکر 8 نجف اشرف به روایت فرمانده انحصاری در آن زمان را از دست دادیم. نمونه دیگر آن در سال 88 شهادت شهید نورعلی شوشتری بود که با رفتن ایشان بخشی از پازل قرارگاه عملیاتی نجف در دوران دفاع مقدس از دست رفت.

وی با اشاره به آفت‌ مستندنگاری دفاع مقدس بیان داشت: آفتی که در حوزه مستندنگاری وجود دارد، اسرائیلیات و جعل حدیث در روایت‌های دفاع مقدس است؛ که باید مراقب بود اغیار وارد این کار نشوند؛ باید در مصاحبه‌ها درست سؤال پرسید چون سه چهارم جواب درست در سؤال درست است.

بهزاد با اشاره به علت نامگذاری خاطرات فرمانده سپاه با عنوان «کالک‌های خاکی» گفت: عزیز جعفری، معمارزاده است؛ پدرش از معمارهای مشهور و خوشنام استان یزد است؛ با مصالح ساختمان بزرگ شده است؛ در ایام تعطیلاتش کمک حال پدر بوده؛ آقا عزیز در رشته مهندسی معماری تحصیل ‌کرد و با کالک سر و کار داشت؛ از زمانی که پای او به جبهه باز می‌شود، در طراحی نخستین عملیات سوسنگرد، او در میان خاک‌های جبهه کالک می‌کشید و آنتن روی کالک می‌گذاشت؛ این همان «کالک‌های خاکی» است.